Nexhat Buzuku – Shokët nuk ekzistojnë më!
Dikur kishim shokë dhe shkonim te njëri tjetri, takoheshim në rrugë, në kafene, në ëmbëltore, në kinema, në familje (te shtëpia.)
Dikur kushim plane për jetën, për shkollēn për udhëtimet, mbrëmjeve takoheshim në korzon e qytetit.
Nga: Nexhat Buzuku
Flisnim për vajzat që na pëlqenin…
Flisnim për romanin e fundit që po lexonim, për filmin e kaluar dhe filmin e radhës në kinema.
Atëherë çdo qytet kishte kinema.
Për festa bënim organizime, uronim me kartolina, i dërgonim nga posta në adresa të preferuara.
Çfarë kohe ishte e në çfarë kohe jetojmë?!
Nuk ka më vlera të njëmendëta kulturore, shoqërore e njerëzore si dikur!
Asgjë nuk është kuptimore si dikur!
Nuk i sheh dy njerëz në qytet të bisedojnë me njëri tjetrin!
Përceptime të zymta, ngatërresa urrejtje, sëmundje, trauma, tronditje, nuk e din kush është në rregull e kush i çmendur…
Nuk ka rrëfime pozitive!
Referencë janë luksi, pasuria, mashtrimi, hipokrizia, dekadencë shpirtërore, mungon ajo që e ben njeriun të mirë, mungon mirësia.
Mungojnë përmbajtja dhe vlera, e bukura, njerëzorja; dominojnë forma, dukja, karikatura, maska, kronikat e zeza!
Askush nuk buzëqesh!
Edhe urimet për ditëlindjet janë të ftoha, të zbrazëta!
Edhe përshëndetjet janë të zbehta!
Rrugës duken të ngrysur, të mërrolur, sikur po i ndjek dikush, ose sikur kanë hallet e botës nbi shpinë!
Ç’kohë e egër dhe e vrazhdë!
Ah ditë e re që vonon…
