Çun Lajçi dedikim djalit – “njerëzit mezi presin të të ngordhë gomari e të ta vënë në shpindë samarin”
Aktori Çun Lajçi duket të jetë prekur thellë nga publicioteti e jehona që i kanë bërë mediat rastit të ditëve të fundit që lidheshin me djalin e tij, për sic u tha, sulmin ndaj babait.
Më pas Çuni e sqaroi se rasti ishte ekzagjeruar tej mase nga mediat duke i dhënë kahje e konotacion joadekuat e joparimor, ndërsa sqaroi se rasti ishte i izoluar dhe si i tillë ishte raportuar në polici për shkak se djali ishte i dehur, porse nuk ishte në natyrën e tij të impononte akte të dhunës.
D e d i k i m i:
Miraku im
E sheh sa leht nganjiherë rrëshqasim e sa shpejt fluturojmë e krahët na thehën pa u ngritë n’ajër! Bahemi skyfter pa na u rritë kthetrat e kur duem me u kapë degëve, rrëzohemi e na thehet sqepi!
Duhet me pushua nganjiherë për me marr fuqi për udhëtime të gjata, se njerëzit mëzi presin me të ngordhë gomari e samarin me ta vu n’shpinë. Pastaj të tërheqin për kapistalli si t’ishe i pagojë e të ngjesin emna kafshësh e zvarranikësh. Njerëzia e marria nuk ndahen! Ata njollat i shohin tek të tjetrët. Erën e bajgave t’veta nuk e ndiejnë e flasin e flasin e jashtqesin nga gojët pa i var n’kandar e me i peshua marritë e tyne!
E sheh? Për nji çast të kafshoi terri e kur zbardhi dita, ti u bane dhunues në gojët e shpirtzive. Shkruen e s’pushuen t’vjellin: I biri i filanit e theri vetën!
Jo miraku im. Unë as ti s’jetojmë për thashë e thanat e nuk prehemi në thikat e tyne. E dimë kush jemi e t’kujt ishim e nuk rrëshqasim n’bajgat e gomerve pa samar e kapistall.
Kur të dehesh, (e i dehur ishte edhe poeti, ai shehu, Xhelaludin Rumiu, kur i shkroi vargjet e mrrekullive për jetën e vdekjen) ti mbahu për mur e futu n’kullën tande deri sa t’avullohet koka.
Mbylle gojën e mos ia rando fajin vetës kurrë, se të gjitha urat thehen e përrojet e thashnajave s’pushojnë ma!
Tani mos u rrëxo ma se tri herë nuk çohesh pa t’dhimbtë kyçet!
Gëzuar dalja Leart e gëzuar vitet e shtatëdheta plak!
