Poezi kushtuar ditës së Pavaresisë!
Kosovë
Eh, me vite e vite e ndrydhur dhe e heshtur,
Ajo që më gjak kërkoj dritë,
Ajo e përlotur kërkojë shpresë.
T’i je ajo që jep jetë,që mbolle bijtë e bijat në tokë si trandafil,
Su lodhe kurrë, ti që lotët ende i ke te njomë,
Ty që dhimbja tka shpu çdo pjesë të shpirtit ,
Ty që dhimbja të gërryen si nje perrua i thellë,
Ti që jetove dhe u zgjove më dhimbje,
Ty Kosovë që ninullat të mbeten në gjysmë, kengë e pa kënduar , vargje të pashkruara!
Sa duar të pashternguara, sa përqafime të këputura ,
Për buzqëshjet e coptuara,sa enderra për jetë…. !
Për valigjet e zbarazuara… të mbushur plotë iluzione,
Kosove me dhimbje ,krahëthyer,plot gjamë, pa ajër, pa ngjyra, e grisur, e krisur,
Ehh… Po vdes ti kem duart më të gjata për të përqafuar fort,
Për ta puthur ballin plotë mundim,
Për ty Kosove për të dhënë frymë, për të dhene jetë dhe ngjyrë .
Nga sot jo t’i nuk je vetë, nuk je e dobët, je edhe më shumë e fortë,
Nuk je më e pambrojtur, e pambeshtetur, e pabarabartë, e heshtur, jo t’i ke një zë, zë të fuqishëm .
Ti , sot nuk bërtet! Me gjakun e bijave e bijëve të tu ti sot feston 14-vjetorin shtet .!
Natyra Gjoci – Istog
