Shkruan: Çun Lajçi – Dje kam dalë n’Sheshin Nana Tereze, por jo me shetitë!
Asnji fjalë s’po e dredhoj dhe hiç s’po m’vjen marre me shplue përditshmëninë time, se ajo asht vetëm e imja, çfardoqoftë.
Dje kam dalë n’shesh, dhe kuferin me rrota e kam ngre trotuareve që nga përmendorja e Klintonit. Sharkinë e vogël, ate të vjetrën, me zanin e hollë e kam marrë që t’ia cingëroj telat, kur t’me kthehen n’kujtesë gjurmët që i kam lanë asaj shetitoreje para 50 vitësh! N’hije e kam vu stolin e plastikës të cilin e kam ble vjet, të Medreseja e vjetër.
Libra mora, por jo me shitë, edhe pse për shitje janë, se ishte ditë zie për gjeniun e letrave e s’dojsha as me shitë as me i ra sharkisë, por nji gazetare për kulturë e KTV -së, ka kohë që me lutë për një intervistë me libra e sharki n’rrugë, dhe dje e zgjodha ditën, kur duhej me folë, sepse shkrimtarët kurrë nuk heshtin, ata edhe kur nuk flasin shkruejnë, edhe kur s’jetojnë janë të gjallë, dhe mendova; – Kadare nuk e meriton heshtjen. Ato kala librash, ai mauzole dijesh, ai gjenialitet duhet të jetë ma i gjallë se kurrë, dhe i cingërova telat hollë, o sa hollë i rashë sharkisë e sa mallshëm fola për jetën time dhe ‘psehin’ e daljes në shesh me libra!
– Ata m’kan harrue! Ata që bajnë kulturë! Ata që u rritën në ket qytet me rolet e mia, madje edhe me do kangë arkaike n’penin e lahutës, krjtësisht m’kan harrue!
– Ata kalojnë para kuferit tim, por e kthejnë kokën anash, s’duan t’me shohin, s’duan t’më numërojnë ndër të gjallët!
Librat bani pikë e pesë hijës së pemës, thashë, si zogjët e pulës i shpërndajë, dhe këndo vajshëm e mallshëm për djalin, për vajzën, për nusën, për mustakbardhin pa qime n’kokë.
Tregoju se je gjallë, se merr frymë, se me 8 dekada n’shpatulla ti ecë akoma pa shtagë, se kthjellët sheh, se hollë mendon, se dora nuk të dridhet, se rrallë kollitësh!
Kur të lodhesh nxjerre stolin e plastikës dhe ulu n’hijen e blinit e merr frymë, kënaqu, si bleta thithe aromën e luleve blinore dhe … mos shit libra por cingëroja telat hollë sharkisë qindvjeçe!
Kujtoje nji prill që u thye, nji gjeneral që u çmend, nji plakë Nicë me thesin plot eshtna, nji Doruntinë që priste të vllain, nji dimën të randë mbi atdheun gri dhe nji Çun që po plaket rrugëve!
Kujto, këndo e mos qaj! Bahi gur kronikash dhe buzëqesh.
Le të të shohin, sytë le të iu dhamin, le të thonë; – uh këtij nanë ia … po sa drejt rrika ulun n’stol!
Dje isha në Sheshin Nana Tereze, por jo me shetitë, se nuk ia kam rendin sevdasë, por me fitua bukën me shkronja dhe e takova djalin e Hazirit, Sabriun, atë zhiganin që nuk plaket.
S’di çka ban me ato flokë, që nuk i thihen, por me përqafoi dhe e bleu nji libër. Hej, 140 eu e pagoi librin!
Menjiherë e mbylla kuferin dhe ika! Unë dje e pata për detyrë me iu tregua se jam gjallë dhe i fortë, madje në pritje t’rolit jetësor, që s’do t’vij kurrë, e di, sepse m’kan fshi nga të gjallët, dhe menzi presin të shkruajnë ndonji letër morti, siç po shkruaj unë për gjeniun Kadare!
04.07.2024