Deshifrohet fituesja, Natasha Xhelili, shkrimtare nga Saranda, çmimi i parë për tregim të shkurtë në konkursin “Pena e Flakës” në “Flaka e Janarit 2024”

Natasha Xhelili, shkrimtare nga Saranda, fituese e çmimit të parë për tregim të shkurtë në konkursin “Pena e Flakës” në “Flaka e Janarit 2024”

Deshifrohet dhe fituesi i çmimit të parë për tregim, në konkursin anonim letrar, “Flaka e Janarit” 2024.
Shkrimtarja nga Saranda, Natasha Xhelili është autore e tregimit fitues, “Në autobus”.

Ditë më parë janë publikuar dhe emrat e pesë krijuesve, fitues të këtij konkursi në shkallë kombëtare.
Autorët e tri tregimeve më të mira janë: Natasha Xhelili, vendi i parë, Hevzi Mustafa, (Gjilan ), vendi i dytë dhe, Linditë Doda, (Burrel), vendi i tretë.

Ndërsa autorë të poezive fituese, dolën të jenë: Naime Beqiraj (Pejë), vendi i parë, Sabit Bajraktari (Suharekë – Itali), vendi i dytë dhe Kadri Mehmeti (Skenderaj), vendi i tretë.

Krijimet e shpërblyera si dhe ato të tjerat që janë propozuar nga Juria, e që iu dihet autorësia, do të botohen në numrin 42 të revistës letrare AGMIA.

Tregimi fitues në konkursin letrar “Pena e Flakës 2024”

NË AUTOBUS

10 minuta pushim! – thirri shoferi duke zbritur nga autobusi.

Të gjithë sa ishin në autobus nuk mundën të lëviznin dot nga vendi. Një dorë e padukshme mbylli dyert, dritaret, vetëm kondicionerët punonin rregullisht. Po prej tyre përpos një ajri të ftohtë filloi të dilte një tym i zi. Të gjithë sa ishin brenda në autobus i zuri një gjumë i thellë, si ai gjumë që të zë nën hijen e ndonjë peme të madhe fletëgjerë, pranë një burimi të pastër e të freskët uji që gurgullon deri edhe në ëndrrat e tyre. Asgjë nuk pipëtinte. Në autobus u shfaqën nga hiçi disa krijesa të papara që sipas formës e shprehjes së fytyrës po i quajmë Fytyrëplaku, Fytyrëfëmija dhe Fytyrënjerka. Nëse mendohet që Zoti ekzistonte, atëherë ishte momenti i duhur që ai ta shfaqte praninë e vetë të munguar deri atëherë, në autobusin e këtyre mjeranëve që sapo i kishin vënë në gjumë. Në televizorin e autobusit shkrepi diçka. Fytyrëplaku e kishte lidhur pasagjerin e parë me gjithë ato tela në kokë dhe bashkësia e tyre përfundonte në televizor. Fytyrënjerka mori pultin dhe ndreqi diçka. Pasagjeri i parë ishte një djalë. Në  ekran u shfaq një pamje ëndrre. Dallohej  errësira që e kishte pushtuar, po pak nga pak filluan të shfaqeshin vizionet e para të mjegullta. Dukej një dorë që valëvitej si të thoshte “mirupafshim”, një burrë që kthente shpinën të fshinte lotët dhe pastaj qëndronte serioz. Një vajzë e vogël që vraponte pas tij e nuk e linte të largohej. Zemra filloi t’i rrinte fort. Po largohej. Ai e dinte se nuk do të kthehej më. I skaliti fytyrat e tyre në kujtesë dhe i mbuloi me një shtresë të hollë malli. Përqafimin e fundit e mbante kudo me vete. Ai ishte rrezja e parë e diellit që çelte në mëngjes, dora e gatshme që i fshinte djersët në punët e rëndomta që bënte, zëri që i thoshte të duronte kur s’mundej më, fjala që e zgjonte nga gjumi i tronditur, buzëqeshja që kurrkush nuk ia jepte, po edhe brenga më e madhe që e brente shpirtin e tij pak e nga pak.

Gishti njomëzak i së kaluarës i binte në sup që të kujtohej për të, lulja e parë e pranverës që çel nën dëborë, ashtu e brishtë e tekanjoze, përjetimi i të sotmes pa të ardhme në horizont. Fytyrëfëmija e sulmoi djalin atje ku i dhembte më shumë: fytyrat e skalitura filluan të tronditeshin, po shkatërroheshin, atëherë djali ktheu kokën pas, i mblodhi copërat e së shkuarës dhe formoi një portret të ri që e zbukuroi me përkëdhelje, me lot gëzimi, me fjalë hyjnore pajtimi.

Nuk e dinte në ishte ende në kohë, kishin kaluar shumë vite dhe kjo ëndërr e brishtë e  lulëzuar nga hiçi, por e mbushur në shportën e shpresës e fitores i dha një sinjal drite që po projektonte një rrugë të re në endjen e vazhdueshme rreth vetes e për veten, duke menduar për portretet e krijuara me copat e shqyera të kujtesës, me ngrohtësinë përvëluese të përqafimit që ishte endje atje, rreth qafës së malluar e ylberit që krijonte…

Pasagjerja e dytë ishte një vajzë. Fytyrënjerka i dha një shuplakë në ëndrrën e saj dhe lotët që dolën nuk ishin prej dhimbjes së shuplakës, po prej vendit ku gjendej. Ishte e vetme dhe gjithçka përreth ishte e bardhë, muret e bardha prej bojës së përdorur, dritaret e bardha prej ngjyrës së zgjedhur, rrobat e bardha të personelit prej ligjit të vendosur, çarçafët e bardhë të krevatëve prej pastërtisë që duhej të tregonin. E ndiente veten të pistë. Po mendimet e saj ishin edhe më të fëlliqura dhe kjo gjë që kishte vendosur të bënte e kishte kthyer në njeri të pashpirt dhe në një grua të pavlershme. Komunikimi me natyrën ishte ndërprerë në mënyrën më të keqe të mundshme. Kishte vendosur të abortonte. Ky udhëtim ishte ai që do të ndryshonte jetën, karakterin dhe besimin e saj. 

Ishte shtrirë në krevat mbi çarçafët e bardhë dhe po priste të vinte infermierja t’i regjistronte emrin. Ajo  erdhi, po i tha se më parë duhej të kalonte nga psikologu. Ajo kundërshtoi, por e kuptoi që kjo ishte një rutinë e pashmangshme. U ngrit me përtesë dhe eci korridorit të gjatë. Mendja e saj ishte boshatisur. Thjesht ia kishte hequr vetes privilegjin e të menduarit. Dhoma e psikologut ndodhej në fund të tij. Hyri brenda. Nuk dihet se çfarë i tha ai, po ajo vendosi të mos kthehej më në dhomë. Duke zbritur shkallët mendoi për yllin e saj lart në qiell. Yjësitë ishin krijuar për t’i shoqëruar njerëzit në rrugën e tyre të vështirë në kapërcim të pengesave të jetës.

– Vallë ku gjendej ylli i saj tani? – Në ç’shtigje kishte ngecur, në ç’akullnajë shpirti e kishte drejtuar? Me  siguri nuk ishte koha që ai të humbiste. Tani më shumë se kurrë ajo kishte nevojë për të. Filloi t’i zbriste shkallët më me nxitim.

Fytyrëfëmija qau. Mbase nuk e bën!-mendoi. Ajo vazhdoi ecjen dhe u ndal në një nga stolat e klinikës. Përhumbi në mendime. Ishin  mendimet më të tmerrshme të jetës së saj. Kishte ardhur e vetme deri këtu, për t’u kthyer më e vetme se kurrë. U ndie e vogël. Pa asnjë sup pranë ku të mbështeste kokën, pa asnjë dorë të ngrohtë që ta drejtonte në rrugën e duhur, pa asnjë fjalë të ëmbël që t’i thoshte se do t’i ishte pranë sido që të vendoste. Ishte vetëm se vetmia nuk kërkon mbështetje, të rrëmben në vorbullën e saj dhe të çon në folenë më të athët të shpirtit, ku një ftohtësi e madhe të zbardh ndjenjat. Ishte vetëm, se ai nuk ishte pranë prej egoizmit që ajo kishte treguar, duke mos i thënë asgjë. Kjo ishte vetëm një bezdi që e kishte zënë dhe duhej ta hiqte qafe, nuk ishte rruga drejt së ardhmes. Para saj qëndronte klinika e njerëzve me AK. Ndonjëherë rastësitë janë më të mëdha se ne. Ato vetëm ndodhin dhe na lënë pa fjalë e pa shpjegime të mëtejme. Nga dera e klinikës doli një grua me një fëmijë që gati zvarritej pas saj. E pa me kujdes, ai ishte një fëmijë me AK dhe ajo po kujdesej për të, në fakt ajo po kujdesej për fëmijën e saj, po bënte detyrën e pavdekshme të nënës…

Tjetri ishte një plak i imtë. Pasi i ishin lidhur ato tela në kokë kishte filluar shfaqja e tij. Ai ecte me mundim. Rruga ishte gjithë baltë. Ai fundosej e ngrihej përsëri gjithnjë me më pak fuqi. Kur doli nga balta pa se ishte këmbëzbathur, nuk donte të ecte ashtu, po i vinte turp. U afrua pranë një shtëpie, pa shumë këpucë e shapka aty jashtë, mori një pale, po sa doli në rrugë kishte mbetur përsëri fatzhveshur. Para tij qëndronte tregu i madh. Po do të marr këtu,- tha. U afrua. Të  gjitha palët që provoi ishin të vogla.

Tregtarët e tjerë po i mblidhnin këpucët dhe askush nuk denjoi t’i jepte një palë për t’i provuar. U ul i pafuqi. Këmbët e zbathura po e futnin në betejën më të turbullt të jetës së tij. Kundër kujt duhej të luftonte për të qenë i mbathur dhe ai si gjithë të tjerët? Kur do ta arrinte këtë? Me këto mendime boshe vazhdonte të ecte duke u skuqur nga sytë e kalimtarëve. Fytyrëplaku bëri shenjë nga fytyrënjerka të vazhdonin me tjetrin. Nuk ia vlen të vazhdojmë me këtë,- tha ai.

Vajza vështronte këmbën e vet. Dukej e tmerrshme me ato nishane e degëzime venash. Një makinë e priste para derës së fjetores. E kishin thirrur. Duhej të ishte ai. Kishin kaluar një periudhë të shkurtër njohjeje me shokë të tjerë pranë dhe ai e kishte ftuar në takim ashtu si papritur. Asaj i pëlqente ai djalë, dukej simpatik dhe e bënte për të qeshur. Ndaj vendosi të shkonte në takim. U afrua te makina: ai nuk ishte vetëm. U trondit pak.

-Hip!- dëgjoi nga brenda. Dukej diçka ishte e dyshimtë, po ai filloi të bënte shaka si zakonisht. Ishte hera e parë që ajo vishte pantallona të shkurtra. Sa kishin filluar t’i vishnin dhe asaj i pëlqente t’i vishte megjithëse i dukej keq këmba. Ecën drejt një liqeni ku takoheshin shumë çifte. Ai ktheu kokën pas dhe pa këmbën e saj. U afrua ftohtë dhe e puthi. Pastaj e pyeti pse e kishte këmbën ashtu. Kështu e kam – u shfajësua ajo. Uli kokën nuk po e ndiente veten të bukur për të, as të denjë. Ai dukej kaq simpatik. Ndenjën pak ashtu, pa folur. Një heshtje varri me kushedi sa mendime të ndryshme brenda. Shoku i bëri një shenjë dhe ai kaloi në pjesën e pasme. Aroma e trupit të tij, po e ndillte, po ajo që i tha e trembi. U afrua ta puthte. Shoku bëri sikur nuk po vështronte nga ata. Ajo e largoi me dorë. Dua të kthehem – i tha.

-Nuk të pëlqen të bësh dashuri në sy të të tjerëve? Kjo ishte e tmerrshme. Po e mallkonte atë moment kur vendosi të vinte këmbën në këtë makinë. Heshti dhe qëndroi rëndë. Ata nuk e zgjatën më. Fati ishte treguar i mirë me të. Po ktheheshin. Pak kohë më vonë mori vesh se ai ishte trafikanti më i madh i femrave nga Shqipëria në drejtim të Italisë dhe vendeve të tjera. Atëherë u kujtua. Gjithë ato biseda për martesën e shpejtë, për një pasaportë që duhej të përgatiste në qytetin e tij, e gjithë ato dokumente që duhej të bënte gati. gjithçka fluturonte në mendjen e saj dhe e çonte në një botë tjetër, në një dhomë të qelbur, mbushur plot me shoqe si puna e saj, që mund të flinin vetëm ditën dhe natën duhej të dilnin semaforeve. Vështroi këmbën. Fati i saj ishte shkruar aty. Shkruar keq, po një fat i adhurueshëm që i dha një jetë normale. Këmba nuk ishte armiku i saj i përhershëm, që nuk e duronte dot pasqyrën, po zemërimi i flakur i momentit që e grishte në akullnaja vetmie që mbusheshin me gëzimin e shpresës. Ajo ishte shpëtimi i saj. Nuk do ta urrente më. Do ta pranonte përfundimisht, nuk do të turpërohej më me të. Ajo kishte bërë mrekullinë, e kishte shkulur nga duart gjakatare të krimit, vetëm me një vështrim…

Fytyrënjerka u ndie keq. Në këtë paradë sarkastike ëndrrash ajo po ndihej fajtore. Praruar nga mosbesimi, ajo kishte krijuar një vazhdimësi ligësie në llojin e saj. Xhelozia e kishte mashtruar në mënyrën më të keqe. Askush nuk e donte një njerkë. Sado që të përpiqej, nuk i shpëtonte dot paragjykimit. Nuk kishte të drejtë të ishte e mirë, të jetonte e lire prej tij. Ndërkohë Fytyrëplaku kishte lidhur në monitor një tjetër.

Gunga tregonte moshën e tij të stërmadhe, po nga pamja ai dukej veç një burrë mesatar. Ai ecte me një shkop duke u fshehur nga diçka apo nga dikush. Vështruan vendin përreth. Ishte në varreza. Një Konstandin i ringjallur? Prej ç’amaneti vallë? Pse kishte marrë pamje të re? A kishte paguar diçka në këmbim? Ai vetëm ecte. Shkopi e ndimonte të hidhte hapat më të shpejtë. Përse gjithë ky ngut?

…qirinjtë ndezur mbi tortë po prisnin për të . “do të kthehehem shpejt”,- i kishte thënë. Tashmë ai nuk ishte më një fëmijë, po një burrë, po ende nuk kishte mundur ta festonte ditëlindjen që nga zhdukja e babait që kishte humbur pikërisht atë ditë. Fantazma e tij i ishte afruar të birit shumë shpesh pa mundur të bënte të njohur praninë e tij. Pastaj ai pakt i ndyrë. Duhej ta bënte. I detyrohej të birit. Zanafilla e gjthçkaje ishte pakti me “djallin”, ai kishte përfituar nga dobësia e tij për t’i kthyer buzëqeshjen të birit, për t’i kërkuar në këmbim aftësinë për të dashur. Ishte e dhimbshme: ai kishte jetë, por jo dashuri. Ai nuk dinte të donte, ishte një Mefistofel i ri midis nesh. 

Shkoi pranë dritares së dhomës të së birit: fotografia e babait qëndronte atje mbi komodinë e rrethuar me shumë përkëdhelje, dashuri e kushedi se sa lot. Po afronte ditëlindja e tij dhe ai ishte bërë përsëri i ndjeshëm. Babai kishte vetëm pak kohë në dispozicion, do të ktheheshin përsëri atë ditë kur ai i kishtë thënë ”më prit”, do të festonin dhe pastaj ai do të zhdukej përsëri. – Po a do të mundej? – A do të mund ta falte pastaj dashurinë? – Le të mbarojmë njëherë këtë punë,- tha me vete. Pastaj të shohim. Ai  ecte dhe gunga i rëndonte gjithnjë e më shumë në kurriz…

Fytyrëfëmija u ndriçua. Një rreze shprese e ardhur nga thellësitë e tij i zgjoi një mendim. Ndoshta do të mund ta ndihmonte këtë fatkeq të gjorë.

Ajo ishte si një zanë e madhe me krahë. Fluturonte, këndonte, zbukuronte gjithçka ku shkonte. I vështronte me admirim të dashurit e saj. Çfarë kishte bërë për ta merituar? Ç’do të bënte me gjithë këtë lumturi? Lumturia është si zjarri: të ngroh po edhe të djeg. Po u mësove, nuk rri dot pa të. Ajo ndihej mirë me veten, prandaj ishte e mirë me të tjerët. Fytyrënjerka u zemërua. E pati zili këtë grua dhe ëndrrën e saj.

Sa i vendosi atë pajisjen në kokë Fytyrëplaku ndjeu një energji të madhe që e shtynte, po ai dinte gjithnjë të kontrollohej. Në ekran u shfaq një nga ato qëniet e bardha që ne i quajmë alienë. Planet djallëzore të tij e rrethonin si gardianë. Ai ishte një armik i madh midis nesh, që pas çdo buzëqeshjeje fshinte një helm të dyshimtë, një dëshirë për ta zhdukur krejt racën njerëzore. Ajo i dukej një qënie e mbushur plot me ndjenja qesharake që nuk e linin arsyen e tij të kufizuar të vepronte. Gjithë ato shpikje nga individët e saj kishin ndodhur vetëm me ndihmën e tyre. Të gjitha ishin të padëmshme për ta. Kjo gjë e gëzonte. Kur Ata të zbrisnin në Tokë, njerëzit nuk do të mundnin kurrë t’i shkatërronin me ato armë të pavlershme. Le t’i mbanin ndjenjat e tyre. Ato kurrë nuk do t’i shpëtonin…

Dera e autobusit u hap. Ajri jetëdhënës filloi të hynte brenda me vrull. Shoferi vështroi pasagjerët, askush nuk u ankua, por tashmë jo të gjithë ishin të sigurt për itenerarin e tyre, të tjerë mezi prisnin të soseshin. Autobusi i ngarkuar me brenga u rinis për udhë.