Babai – poezi nga Xhevahir Spahiu
Babai – poezi nga Xhevahir Spahiu
Natën
kur bota fle
dhe deti përtyp pendimin për marrëzitë e ditës
kur pulëbardhat në skajet e kujtesës klithin
dhe yjet – sy që s’mbyllin sy –
në heshtje zënë e fiket
del nga shushama
dhe shalon një kalë
shkel mbi asgjënë
dhe qaset në rrethina
S’është Kostandini i vetëm. Është babai.
Askush s’e sheh dhe nuk e njeh askush.
Lidh kalin në një gardh me rreze hënë
shkund baltën dhe avitet në dritare
pranë gjumit të fëmijëve
Zgjat dorën, i mbulon me një velenxe
se shohin ëndrra dhe ëndrrat mund të ftohen
Një lëmsh me brenga befas ia zë fytin
po kollën mban
fëmijët mund të zgjohen
Sikur të ngrihen e t’i kërkojnë bukë: ai
prej kohësh i ka harruar përrallat
Si heshtje del
merr udhën drejt banesës që nuk ia zë askush
me sy i flet Karontit, pa u ndjerë
mos pikëllojë të vdekurit e tjerë
Ah, shpirti i tij ia mbushi zgavrat e qiellit
veç trupi është atje
në prehër të një nate të nëndheshme
e vetmja nate pa yje
