Një ditë do të largohemi nga skena, krenar apo të nënshtruar!
Pavarësisht se sa gjatë jeton, luani më i madh përfundimisht do të vdesë në mënyrë të mjerueshme. Kjo është bota!
Ata mund të vdesin të rinj nga lëndimet që kanë marrë gjatë mbrojtjes së krenarisë së tyre; ata mund të vdesin të moshuar, të dobësuar nga mosha.
Në kulmin e jetës së tyre, luanët sundojnë, ndjekin kafshë të tjera, kapin, gllabërojnë dhe lënë thërrimet e tyre për hienat. – Por mosha e pleqërisë së shtyer vjen shpejt. Më shpejt sesa duket në moshën e re apo atë të mesme.
Luani i vjetër nuk mund të gjuajë, nuk mund të vrasë apo të mbrohet. Endet dhe gjëmon derisa i mbaron fati. Ai do të futet në qoshe nga hienat, të cilat do ta kafshojnë dhe do ta hanë të gjallë. Ato as nuk do ta lënë të vdesë para se të copëtohet!
Jeta është e shkurtër. Fuqia është kalimtare. E kam parë tek luanët. E kam parë tek të moshuarit. Të gjithë ata që jetojnë mjaftueshëm do të bëhen shumë të prekshëm në një moment, prandaj, le të jemi të përulur.
Ndihmoni të sëmurët, të dobëtit, të pambrojturit dhe më e rëndësishmja, mos harroni kurrë se një ditë do të largohemi nga skena.
