Dritëro Agolli – Rrëfim për vjershën e parë të botuar në moshën 16-vjeçare

Aty nga viti 1947, kur filloi ndërtimi i hekurudhës Durrës-Elbasan, unë i rrëmbyer nga entusiazmi i vullnetarëve të rinisë që shkonin të punonin atje, shkrojta një vjershë me titullin “Vullnetari i hekurudhës”, e mbylla në një zarf dhe e dërgova nga Bilishti në gazetën “Rinia”, që më vonë u quajt “Zëri i Rinisë”.

Për këtë zarf nuk u tregova shokëve, përveç Sulo Kadisë, bashkëfshatarit tim, që më vonë u bë oficer. Atij iu luta që ta mbante të fshehtë, pasi, po të mos botohej vjersha, do të më tallnin bilishtarët: “Ja, nuk ditke të shkruash dhe të diturit nuk ta varin. Na u bë një menkular të botojë në gazetën “Rinia”, ku botojnë shkrimtarët e mëdhenj!”

Pas dërgimit të zarfit të famshëm unë e Suloja pritëm dy javë, tri – hiç! E merrnim gazetën sa herë vinte në Bilisht, e hapnim dhe e përpinim me sy që të shihnim titullin “Vullnetari i hekurudhës”, por nuk dukej asgjëkundi!…

• Vallë u ka rënë në dorë atyre të “Rinisë” – thoshte Suloja.

Unë skuqesha deri në veshët. Në rininë time unë skuqesha shumë dhe nga kjo e kisha inat veten, se më ngacmonin shokët duke më treguar me gisht:

– Shih, shih! – Ja u skuq!

Kaloi edhe javë e tretë dhe, kur po i humbisnim shpresat, unë dhe Suloja ngulëm kokat në faqet e gazetës dhe pamë titullin “Vullnetarët e hekurudhës “dhe mbi titull Dritëro Agolli. Na vetëtinë sytë. U çmendëm. Suloja filloi të qajë. Por e qara është si gripi . E qara më zuri edhe mua. Suloja qaj, unë qaj… E lagëm gazetën me lot!…

-Do të blejmë dhjetë gazeta! – tha Suloja duke fshirë sytë.

– Jo dhjetë, po pesë, se nuk kemi lekë! – thashë unë, megjithëse atëherë “Rinia” kushtonte dy lekë të vjetra.

– Kam unë! – tha Suloja.

Dhe blemë dhjetë copë. Po çuditej edhe shitësi përse ne, dy djem gjashtëmbëdhjetëvjeçarë blinim dhjetë copë.

Suloja e pa shitësin dhe i thirri.

• Këtë vjershë këtu e ka nxjerrë ky! – Dhe më shpoi në gjoks me gisht mua.

– Gazetashitësi m’i hodhi sytë sikur të më shikonte për herë të parë:

– U , Driti, djalka i Rizait! Ah, derrka i derrit, nxjerrka edhe vjersha !

Dhe aty për aty ai ngriti trupin, tundi një tufë gazetash me dorë në ajër dhe thirri:

Hajde , lajme të reja. Gazeta “Rinia” sot ka vjershën “Vullnetari i hekurudhës”, që e ka bërë djali i Rizait të Menkulasit, Dritëro Agolli. Merrni gazetën “Rinia”. Buja u përhap tek nxënësit dhe mësuesit. Nuk ishte dëgjuar ndonjëherë që në Bilisht të gjendej një njeri që të botonte në gazeta vjersha.

Mësuesi i gjuhës, Emin Selenica, njeri i mënçëm dhe njohës i letërsisë, nga pedagogët më të mirë të shkollës, e quajti një ngjarje të madhe këtë botim dhe filloi të më thërrasë poet dhe”bilbil” i Menkulasit. Por vjersha ishte prej një 16-vjeçari të atëhershëm, një vjershë prej një kēngëtari popullor.

Ndërsa në fshat jehona e saj kishte ngjyra më origjinale. Im atë e mori gazetën, e preu vjershën dhe e futi nē kutinë e duhanit . Ai takonte shokët, hapte kutinë dhe e nxirrte vjershën: E ka botuar Driti!

Uh, qerrataj – thoshin ata dhe kush dinte shkrim e këndim e lexonte me zë të lartë. “

Nga libri Teshtimat e lirisë.