Albina Idrizi, Sonet perëndimi – poezi
Sonet perëndimi
Jam këtu, ulur në breg, me pak vetmi
Rri dhe lexoj rreshta valësh, një pas një,
Fjalë, legjenda, nxjerr deti çfarë kishte përbi
Sa zgjas duart bëhen shkumë, kthehen n’asgjë.
Se nuk shihet si formë as preket si trup urtësia
Ajo vjen qetë – qetë e mbetet në ty, përjetim,
Çfarë sheh syri e çfarë kap dora bën dituria
Që për të përjetshmen mbetet i çastit mashtrim.
Një fluskë ja, kaq është jeta e jonë
Kërkojmë pa pra pak dritë, pak ngrohtësi,
Marrim veç atë që japim, vonë e kuptojmë
Pa njohur kurrë tjetrin si veten në dashuri.
Dhe ja ku jam, në breg me pak vetmi
Larg rrëmujës e gostisë, por plot, pa lakmi.
